Lubi atmosferę tego miejsca.
Nutkę dekadentyzmu, kiczu, ale przede wszystkim anonimowości. Tutaj jest tylko zwyczajnym
obywatelem. Szarym Müllerem z tłumu innych, szarych, niespełnionych seksualnie Müllerów.
Trafił tu przypadkiem, teraz też pojawia się raz na czas. Zamawia kawę, zawsze
czarną, bez cukru i siada w najodleglejszym od sceny stoliku. Wyciąga gazetę, czasem
szkicownik. Przecież musi mieć jakąś wymówkę. Na swoje bezwstydne wgapianie
się. Obserwuje, cały czas. Klientów, pracowników, rodzące się na jego oczach
historie. O sobie nigdy nic nie powie. Chyba nie ma czym się chwalić.
Swoją kliszą, swoim banałem. Cholera, nie chce być tylko kolejnym zbuntowanym synem
despotycznego ojca. Chce być sobą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz