Odchodząc wołasz swoje sny.

Nikita Romanow. 17 letni wychowanek moskiewskiego bidula. Jest tu okrągły rok. Nie z własnej woli oczywiście, ale już zdążył się do wszystkiego przyzwyczaić. Gra na skrzypcach odkąd pamięta. Teoretycznie niewidomy.

Krzyk, gwar i hałas. Nikita była już tak do tych dźwięków przyzwyczajony, że zupełnie przestał zwracać na nie uwagę. Po prostu były nieodłączną częścią tego miejsca i zarazem jego życia. Miękka cisza zapadała tylko wieczorem, gdy wszyscy kładli się spać, a mniejsze dzieci padały wyczerpane całodzienną bieganiną. Dopiero wtedy mógł się wymknąć i zamknąć w dźwiękoszczelnej sali muzycznej, gdzie spokojnie mógł grać na swoich ukochanych skrzypcach. Delikatne, często smutne melodie wypływały spod jego palców, zabierając razem ze sobą wszystkie złe myśli i wspomnienia.

Nie od zawsze tu mieszkał, w tym sierocińcu, chociaż spędził w nim większość swojego dzieciństwa. Trafił tu mając niespełna sześć lat, po pożarze domu, w którym zginęli jego rodzice, a on uległ poparzeniom. Miał też odkształconą siatkówkę lewego oka, w którym z biegiem czasu zaczynał trafić wzrok. Nikita od tamtego czasu przeżywa to głęboko w sobie, obwinia się, chociaż przecież nie mógł uratować rodziców. Gdyby nie pomoc sąsiadów, którzy znaleźli chłopca na zgliszczach, nie wiadomo co by się z nim stało.

Panicznie boi się ognia, nawet tego najmniejszego, z zapalniczki. Na jego widok nie krzyczy ani nie płacze, po prostu zamyka się w sobie i potrafi tak trwać z pustym spojrzeniem przez kilka godzin. Kilka miesięcy po tym wypadku, coś zaczęło dziać się z jego oczami. Początkowo Nikita nie zwracał na to uwagi, bo po prostu nie mógł dłużej patrzeć na jaskrawe światła i barwy, bo lewe oko szczypało i łzawiło. Zgłosił to opiekunom, dostał okulary i było trochę lepiej.

Trzynaste urodziny Nikity nie byłyby niczym niezwykłym, bo tu nikt urodzin nie obchodził, jednak jedno wydarzenie sprawiło, że zapamięta ten dzień do końca swojego życia. W czystym odruchu, zaraz po przebudzeniu założył okulary, nawet nie otwierając oczu. Po uniesieniu powiek aż zachłysnął się powietrzem. Widział ciemność, a przynajmniej lewym okiem. Nie pomogło przecieranie i mruganie, po prostu nie widział. Z prawym było jeszcze w miarę dobrze, chociaż już w okularach obraz zaczął mu się rozmazywał. Ale oczywiście nikomu się nie przyznał i w dalszym ciągu grał na skrzypcach. 

Szczerze powiedziawszy, Nikita nie wygląda jak typowy siedemnastolatek. Ledwie metr sześćdziesiąt wzrostu, chude to jak przeciąg i często oskarżane o niedowagę. A on lubi jeść, ale je rzadko i w małych ilościach. Na dodatek jest wegetarianinem. 

Rozczochrane włosy w kolorze ciemnego blondu kontrastują z bladą, pociągłą twarzą o wyraźnie zaznaczonych kościach policzkowych. Zza szkieł mocnych okularów w cienkiej oprawce wyglądają brązowe, duże, ufne oczy. Mimo tej dużej wady nie straciły swojego koloru, dlatego po oczach na pewno nikt nie pozna, że Niki jest prawie niewidomy. Drobny, zadarty nosek i brzoskwiniowe usteczka dopełniają ten obrazek słodkiego chłopca. Wychowany w zimnej Moskwie Romanow topi się w szalach i chustach, które zazwyczaj pachną owocami z lekką nutą słodyczy. Nosi luźne ubrania, żeby ukryć swoją chudość, chociaż w swojej nowej pracy zamienił to na pociągające, dopasowane stroje. Smukłe, długie palce, idealne do trzymania smyczka, najczęściej oblekają rękawiczki bez palców. 

Nikita jest... Zmienny. Zaufaniem obdarza każdego, co nie zawsze wychodziło mu na dobre, bo ludzie często tą jego naiwność wykorzystują. Z drugiej strony zawzięty jest i uparty, nie uznaje tego, że słaby wzrok go ogranicza. Lubi się uśmiechać i robi to często, a jak obdarujesz go białą czekoladą, w tych ślicznych, zielonych oczach zobaczysz bezgraniczne szczęście. Jedyne czego nie lubi to cynamon. 

Trafił tu przez przypadek, bo potrzebowano skrzypka. A że dostał zupełnie inną pracę... Cóż. 

Nie zasłużył jeszcze na to, żeby nazywać go ekskluzywnym pracownikiem, ale z drugiej strony nie zostaje oddany każdemu, kto się nawinie. Gabriel, jego opiekun w tym miejscu, zawsze przeprowadza wstępną selekcję klientów Nikiego, żeby czasami żaden nie zrobił mu krzywdy. Gabriela poznał już pierwszego dnia, oprowadzał go po tym całym przybytku i nawiązała się między nimi więź. Sporo starszy chłopak wziął Rosjanina pod swoje skrzydła i dbał, by było mu tu dobrze pod każdym względem. Nikita uwielbia go i traktuje jak swojego starszego brata, którego los mu poskąpił.

Dobranoc blues

w oczach masz tylko, tylko mnie

odchodząc wołasz swoje sny

ponury kruk pozwala tylko powiedzieć znów

znów, o znów, 

dobranoc blues.

[ Cześć misiałki, znamy się rzecz jasna. Tytuł to cytat z tej piosenki, zdjęcie z we<3it. Niki był kiedyś używany na jednym blogu, więc proszę mi plagiatów nie zarzucać. A teraz wątków mi dajcie! Można też pisać tu 44570121 <3]

___________

Rozmowa wstępna:

 - Czyli mówisz, że umiesz grać na skrzypcach... Nie chcesz wykorzystać tu tej umiejętności?
Nikita nie spodziewał się tak szybkiej rozmowy z samym właścicielem haremu. Przygryzł lekko wargę, ważąc w myślach słowa, żeby udzielić jak najlepszej odpowiedzi. W końcu to od tego człowieka zależało jego być albo nie być.
- Tak, proszę pana. Gram od dawna i jestem tu, żeby grać. I mam nadzieję, że moja gra spodoba się odpowiednim ludziom.