Słowa, słowa, słowa... To tylko słowa

APARYCJA I PERSONALIA

Gottfried Valentine to osiemnastoletnie stworzenie o mądrych oczach. Jedno szafirowe skrywa pod opaską, gdyż ma heterochromię i lepiej pokazywać go w zestawieniu z tym 

szmaragdowym. Lepiej uniknąć niepotrzebnych kłopotów.  Opaskę z prawego oka ściąga najczęściej, gdy czyta lub pisze, ponieważ oboje oczu bardzo się w takiej sytuacji przydaje.  W uszach ma parę dziurek,
w których nosi swoje ulubione srebrne kolczyki. Z tłumu wyróżniają go niewątpliwie włosy. Nie są one farbowane. Naturalnym kolorem Gottfrieda jest czerwony. Nie jest on zbyt wysoki, ale do niskich też nie należy. Ma 167 cm wzrostu. Jego ciało jest dość smukłe
 i wysportowane, co zawdzięcza wieloletnim ćwiczeniom tanecznym, bez których chłopak nie jest w stanie żyć  Jeśli już jesteśmy przy jego ciele, to należy wspomnieć, że ma bardzo wrażliwą skórę w okolicach kręgosłupa.
 Jedną z przyczyn tego jest fakt, że to cholernie przyjemne, a po drugie ma pleckach czerwonowłosego jest prześliczny tatuaż zrobiony rok temu. Przedstawia on anielskie skrzydła, które wyglądają jak prawdziwe.  Warto by jeszcze wspomnieć, że urodził się 29 lutego. Bardzo ciekawy dzień, nie ma co. 

HISTORIA

Co byście zrobili, gdyby rodzice uparli się poustawiać wam życie, abyście o niczym nie musieli samodzielnie decydować? Niby fajnie, co? Gorzej, jak rodzice wybiorą dla was coś, czego byście robić nie chcieli. W takiej sytuacji znalazł się Gottfried.
Pani Valentine uparła się, aby jej pierworodny został chirurgiem albo lepiej neurochirurgiem, bo krojony mózg nie śmierdzi! Pan Valentine bez oporów przytaknął ambitnemu pomysłowi i tym sposobem siedemnastolatkowi ustawiono przyszłość. Aczkolwiek w planie tym była jedna luka. Gottfried nie lubił ani chemii, ani biologii. On był tancerzem. Trudno było nie zauważyć, że chłopak kocha rytmiczne poruszanie się do muzyki. Żył tym już wiele lat, ale to tylko taki drobny, nic nie znaczący fakt, prawda?
Tak samo, jak jego wielkie zamiłowanie do pisania książek i mała nagroda w licealnym konkursie na krótkie opowiadanie. Rodzice chłopaka uważali to za jego kolejny kaprys.
Tak samo potraktowali jego orientację. Nie mogło im się zmieścić w głowie, że ich idealny synek, który zostanie lekarzem jest gejem.
Takich ciekawych ewenementów było o wiele więcej. Gottfried starał się je cierpliwie znosić,

ale powoli brakowało mu już na to sił. Głównym powodem na to, że starał się to wszystko przecierpieć był fakt, że rodzice go utrzymują i opłacają zajęcia. Gdyby tak nie było, już dawno by od nich uciekł. Na opuszczenie przez chłopaka domu długo nie trzeba było czekać.

Wszystko zaczęło się do nudnego spotkania z jakimiś tam znajomymi i ich córką. Potem było swatanie jej z Gottfriedem - gejem. Zanim się skończyło, rodzice wypisali go z zająć tańca, by mógł w spokoju uczyć się biologii i chemii. Czerwonowłosy myślał, że to tylko głupi żart. Jednak rzeczywistość i głupi rodzice była bardzo brutalna. Liczne kłótnie nie przynosiły rezultatu, a tylko pogarszały sprawę. Państwo Valentine nie miało zamiaru się ugiąć, bo przecież młodzieńczy bunt mu przejdzie.  Jednak to nie był bunt, a walka o swoje marzenia i ideały. Została ona zwieńczona ucieczką z domu i napisaniem pożegnalnego listu, w którym zawarte były „ciepłe słowa” i fakt, że ma ich głęboko gdzieś, bo są chorzy psychicznie.

Trochę chłopakowi zajęło zanim znalazł sobie miejsce, gdzie mógłby się podziać. Wielu ludzi proponowało mu gościnę przez Silbernem, jednak oni nie wyglądali na przyjaźnie nastawionych, a raczej na takich, którzy chcieliby go wykorzystać seksualnie.  Malcolm zaprowadził go do haremu, gdzie został na dłużej. Na początku zajmował się sprzątaniem i kelnerowaniem, bo był niepełnoletni. Gdy cudowna data osiemnastych urodzin się zbliżała, zaczął tańczyć na scenie. Natomiast jako pełnoprawny dorosły dorzucił do swoich obowiązków dogadzanie klientom w łóżku.  Wieczorami pracował, w dzień ćwiczył i pisał powieści. Jego życie zaczynało się układać. Nawet rodzice zaczęli się godzić z faktem, że syn jednak miał swoje marzenia. Może i z nim nie rozmawiają, ale starają się go utrzymywać finansowo i podsyłają mu co miesiąc pieniądze.

CHARAKTER I USPOSOBIENIE

Gottfried nie należy do dzieci rozpuszczonych, jakby się mogło wydawać. Jest normalny, a bynajmniej pod tym względem, bo jeśli rozpatrzymy całościowo to słowo w jego kontekście, to wyniki mogą być zaskakujące.  Chłopak jest ufny i lubi być otoczony ludźmi, jest gadatliwy i w samotności przysłowiowo zdycha jak króliki. Strasznie nie lubi spędzać czasu samemu, chyba że coś pisze, wtedy już nic innego go nie obchodzi, ale to inna sprawa. Po ucieczce z domu, stracił swoich szkolnych „przyjaciół”. Bardzo go to zabolało. Po tym wydarzeniu stwierdził, że da każdemu człowiekowi jedną szansę, ale tylko jedną. Jeśli ją spieprzy, to nie jego sprawa. Drugiej okazji na poprawę stosunków z nim nie będzie.  A mimo wszystko, warto go mieć w znajomych. Dlaczego? Ponieważ jest wesoły i od samego patrzenia na niego robi się człowiekowi cieplej na duszy albo gdzieś indziej... Każdego człowieka traktuje tak samo, nie ważne kim on jest, co przeszedł lub jak wygląda. Przecież wszyscy jesteśmy z tego samego gatunku, więc dlaczego miałby mieć jakieś obiekcje? Ponadto Gottfried bardzo lubi się uśmiechać i flirtować z mężczyznami. Jednak największą frajdę daje mu widok podnieconych twarzy, kiedy tańczy. A poza tym, to uwielbia jeść, a szczególnie słodycze. On je kocha. Ma pierdolca na punkcie pysznej parzonej herbaty z samodzielnie wykonanej mieszanki i dobrej książki lub maltretowania przycisków maszyny do pisania, podczas picia owego napoju. 

CIEKAWOSTKI

Większość z nich poznacie rozmawiając z rudzielcem, jednak o jednej niewątpliwie warto wspomnieć. Będzie to raczej ciekawa anegdotka o początkach rozpoznawania swojej orientacji  u Gottfrieda.

Czerwonowłosy miał trzynaście lat. Dostał od rodziców swoje pierwsze poważne kieszonkowe. Postanowił je wydać na coś słodkiego w pobliskim spożywczaku. Lubił tam przychodzić, bo sprzedawca był dla niego zawsze miły. Lubił go, fajnie się z nim rozmawiało. Może dlatego,
że jeszcze nie był taki stary? Gottfried sam nie wiedział,
co go podkusiło, ale zamiast wziąć trochę cukierków do woreczka
 i za nie zapłacić, kiedy sprzedawca nie patrzył, wsunął kilka do kieszeni. Jednak nie uszło to uwadze młodego mężczyzny. Podszedł do Gottfrieda i kucnął przed nim.
 „ Jeśli chciałeś cukierków, to mogłeś powiedzieć” – rzucił spokojnie, po czym poczochrał go po głowie i dał mu kilka.
„ Nie kradnij, co?” – dodał z rozbrajającym uśmiechem. Czerwonowłosy pokiwał grzecznie głową, całkowicie oczarowany sprzedawcą . Od tamtego momentu chodził tam jeszcze częściej, dla samego faktu spędzenia z nim czasu.  Szkoda tylko, że teraz nie potrafił przypomnieć sobie jego imienia. 

[ Witam was i zapraszam do wątkowania <3 Nie bójcie się, nie gryziemy za mocno ;)
Jak coś, to czasem będę znikać, bo internet mnie nie kocha.

Ps. Zdjęcia to śliczne cosplaye Laviego z D.Gray-Mana, a cytacik pochodzi od Hamleta <3]

_________________

Rozmowa wstępna:
Pierwsza ich rozmowa odbyła się jakiś rok temu, gdy Silbern w godzinach wieczornych zauważył chłopaka kręcącego pod jednym z zamkniętych sklepów. Długo starał się nie zwracać na niego uwagi, jednak gdy minął go po raz ósmy, Malcolm nie wytrzymał.
 - Przepraszam, szuka pan czegoś?
 - Tak, jakiegoś schronienia przed deszczem. Strasznie leje - powiedział wymijająco. Przecież obcemu facetowi nie przyzna się, że uciekł z domu. Nie ważne jak charyzmatycznie on wygląda. To jego problem i jakoś sobie z nim poradzi. Chyba...
Malcolm poczuł się jak idiota. No tak, jasne, przecież nie każdy lubi moknąć.
 - No tak. - Zaśmiał się. -  Mogę zaproponować jedynie schronienie pod dachem jednej z knajp parę ulic dalej. - Gestem dłoni wskazał kierunek wspomnianego miejsca. Każdy chyba wiedział co za 'knajpy' znajdują się w tamtym kierunku, dlatego Silbern nawet nie zdziwiłby się, gdyby chłopak się oburzył.
- Lepsze to niż moknąć - powiedział, lekko się uśmiechając. Nie obchodziło go, że miejsce, do którego się uda może mieć "złą opinię". Jego to nie bardzo obchodziło. Ważne, że będzie sucho, a może nawet herbatę sobie tam zrobi. Wtedy to już czułby się jak w raju. - Prowadź - dodał spokojnie.